از شوخی بی مورد بپرهیز، که نور ایمان تو را می برد

 از شوخی بی مورد بپرهیز، که نور ایمان تو را می برد   

برای مشاهده متن لطفا به ادامه مطلب بروید...!!!

مزاح خصلتی است که باعث میشود خستگی روحی و جسمی از بین برود. البته ظرفیت افراد مختلف یکسان نیست و برخی از افراد با اندکی مزاح ناراحت می شوند گاهی اوقات نیز ممکن است یک مزاح و شوخی باعث دعوا و یا ناراحتی عده ای گردد. برخی فکر می کنند که اسلام دینی است خشن ؛ ولی این گونه نیست اسلام افراد مومن را به گشاده رویی و خوش حالی دعوت می کند و شاد کردن دیگران یک خصلت پسندیده است و شوخ بودن را یکی از خصلت های مومنان می دانند.

ولی حد و مرز شوخی باید مشخص باشد ؛ نباید به گونه ای باشد که باعث آزار و اذیت دیگران شود، و این حد و مرز با حدیث پیامبر بسیار زیبا معلوم میشود رسول خدا(ص) فرمود:

«کَثْرةُ المِزاح تَذْهَبُ بماءِ الوجهِ و کثرةُ الضِّحکِ تَمْحُو الایمانَ»¹

شوخی بیش از اندازه و بسیار، آبرو را می برد و خنده زیاد، ایمان را محو می کند.

ولی با این حال نمونه هایی که از مزاحها و رفتارهای لطیفه آمیز و سخنان مطایبه انگیز حضرت رسول روایت شده است نشان می دهد که آن حضرت، در عین حال که خوشرفتاری و گشاده رویی و بذله گویی داشت، از مرز حق و سخن درست فراتر نمی رفت و شوخیهایش باطل و لغو و ناروا نبود. در روایت است که پیامبر(ص) فرمود:

«اِنّی َلأمْزَحُ و لا اَقُولُ الاّ حَقّا»²

من مزاح می کنم، ولی جز حق نمی گویم.

این سخن، هم نشان دهنده مزاح در سیره رسول خداست، هم رعایت حد و مرز آن.

وقتی شوخی، از مرز اعتدال فراتر رود و به افراط کشیده شود، موجب تحقیر و اهانت می گردد و طرف شوخی برمی آشوبد و در دفاع از آبروی خود و حفظ موقعیتش به معارضه و برخورد می پردازد. اینجاست که شوخی تبدیل به کدورت و دشمنی می شود.

امام حسن عسکری(ع) فرمود:

«لا تمازِحْ، فَیُجْتَرَءَ عَلَیکَ»³، شوخی مکن، که بر تو گستاخ می شوند. این، اشاره به از بین رفتن مهابت و حرمتِ مزاح کننده دارد که وقتی با شوخی، حریم خود را شکست و ابهت و وقار خویش را زیر پا گذاشت، راه برای دیگران باز می شود که به حرمت شکنی بپردازند.

و این حدیث از امام موسی کاظم علیه السلام نیز بی ربط به این موضوع نیست:

اِیاک وَ المِزاحَ فَاِنَّهُ یذهَبُ بِنُورِ ایمانِک؛
از شوخی (بی مورد) بپرهیز، زیرا که شوخی نور ایمان تو را می برد.⁴

«حالا یادمون باشه که شوخی هم حد و مرزی داره»

1. بحارالانوا، ج69، ص259.

2ـ. بحارالانوار، ج16، ص298.

3. بحارالانوار، ج75، ص350.

4. بحارالانوار، ج78، ص321